Mury
dawnej twierdzy krzyżackiej majestatycznie i malowniczo
górują nad Golubiem-Dobrzyniem, dominują w krajobrazie
okolicy, ciesząc oczy, budząc ciekawość i wyobraźnię obserwatora.
Oczywiste wydaje się, że zamek pobudowano właśnie na wzgórzu
na prawym brzegu rzeki Drwęcy. Jednak o lokalizacji warowni nie
zdecydowała uroda tego miejsca, ale przede wszystkim względy
geograficzno-strategiczne. Przepływająca rzeka była szlakiem wodnym,
który przy brodzie krzyżował się z lądowym –
wiodącym z Mazowsza. Istniejąca tu już w VIII w. prapolska osada miała
więc dogodne warunki rozwoju.
Drwęca stanowiła także naturalną granicę między ziemią chełmińską i
dobrzyńską, przez całe wieki rozdzielając położone po obu jej stronach
wsie, a potem miasta – Golub i Dobrzyń. Gdy w 1231 r.
Krzyżacy zajęli ziemię chełmińską, rzeka stała się granicą między
Polską a państwem krzyżackim.
W 1258 r. Golub wraz z okolicą został oddany przez komtura
dzierzgońskiego Konrada Stange biskupowi włocławskiemu
Wolimirowi, ale wkrótce Zakonowi zaczęło zależeć na dostępie
do brodu, ponieważ bród ten stał się ważnym przejściem
granicznym.
Na mocy ugody i w ramach wymiany posiadłości między biskupem Wisławem a
mistrzem krajowym pruskim Meinhardem z Querfurtu Krzyżacy odzyskali te
ziemie w 1293 r. i rozpoczęli budowę zamku – siedziby
komtura, twierdzy granicznej, strażnicy strzegącej
bezpieczeństwa przeprawy oraz symbolu potęgi i władzy zakonu
rycerskiego.
...
Mapa dojazdu: